இரண்டாம் பாகம்:
வகுப்பறையில் ஆசிரியர் யாரும் இல்லாததால் ஏற்பட்ட மாணவர்களின் சலசலப்பு, நான் பரிட்சை பேப்பருடன் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்ததும் கப்சிப் என்று அடங்கியது.டீ
நான் வகுப்பறைக்குள் நுழைந்ததும், எல்லாரும் எழுந்து நின்று “குட் ஆப்டர் நூன் டீச்சர்..” என்று சொல்ல நான் சிரித்த முகத்துடன் “குட் ஆப்டர் நூன் ஸ்டூடன்ட்ஸ்.. சிட் டவுன்..” என்று சொல்லியதும் எழுந்து நின்ற அனைவரும் ஒன்றாக உட்கார்ந்தார்கள்.
நான் கொண்டு வந்திருந்த பரிட்சை பேப்பரை கட்டை டேபிளின் மேல் வைத்து பிரிக்க, வகுப்பு மாணவர்கள் ஒவ்வொருவரின் முகமும் ஒவ்வொரு விதமாக மாற ஆரம்பித்தது. ஒரு சில மாணவர்களுக்கு எவ்வளவு மார்க் எடுத்திருப்போம் என்ற எதிர்பார்ப்பு. சிலருக்கு பாஸ் ஆகிருந்தால் போதுமே என்கிற பதட்டம். ஆனால் சரணின் முகம் மட்டும் எந்த வித மாறுபாடும் இல்லாமல் இருக்க, எனக்கு ஒரு பக்கம் அவன் மீது கோபமும், இன்னொரு பக்கம் அவனைப் பற்றி யூகிக்க முடியாத குழப்பமும் ஏற்பட்டது.
இருந்தாலும் இன்று இதற்கொரு முடிவு கட்டியாக வேண்டும் என்ற முடிவோடு, ஒவ்வொரு ரோல் நம்பராக மாணவர்களைக் கூப்பிட ஒவ்வொருவராக வந்து தங்களது பரிட்சை பேப்பரை வாங்கிச் சென்றனர்.
அந்த வரிசையில் சரணின் பேப்பரும் வர, நான் சரணின் பேப்பரை மட்டும் தனியாக எடுத்து வைத்தேன். எல்லா பேப்பரையும் கொடுத்து முடித்தபின் “சரண்.. இங்க வா..” என்று குரலை கொஞ்சம் உயர்த்தி அவனை கோபமாக கூப்பிட்டேன்.
அவன் எந்தவொரு சலமுமும் இல்லாமல், அமைதியாக என் முன்னால் வந்து நின்றான். அவன் முகத்தைப் பார்க்கவே அப்பாவியாக இருந்தது. முகத்தில் நன்றாக மீசை அரும்பியிருந்தாலும், பார்க்க ஏதோ பால்வடியும் பச்சைக்குழந்தை போல முகத்தை வைத்திருந்தான்.
அவன் நடிக்கிறானா இல்லை அவன் குணாதிசியமே அப்படித்தானா என்று அந்த பள்ளியில் சேர்ந்து நான்கு மாதங்கள் ஆகியும் என்னால் யூகிக்கவே முடியவில்லை. Staff Room-ஐ விட்டு கிளம்பும்போது இன்று எல்லா மாணவர்கள் முன்னிலையிலும் வைத்து அவனை திட்டித் தீர்த்தால்தான் கொஞ்சமாவது திருந்துவான் என்ற முடிவில் க்ளாசுக்கு வந்தேன். ஆனால் அவன் முகத்தைப் பார்த்ததும் எனக்கு அவனைத் திட்ட மனம் வரவில்லை.
இருந்தாலும் ஒரு ஆசிரியையாக அவனை நான் கண்டிக்கவில்லை என்றால் அவன் எதிர்காலாம் பாழய்ப்போய்விடும். ஏற்கனவே இரண்டு வருடங்கள் வெட்டியாக ஒரே பள்ளிக்கூடத்தில் குப்பை கொட்டிக்கொண்டிருக்கிறான் என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு “டேய் சரண்.. என்னடா மார்க் வாங்கிருக்க? என் சப்ஜக்ட்ல நீ மட்டும்தான் பெய்ல்.. என் சப்ஜக்ட் மட்டுமில்ல எல்லா சப்ஜக்ட்லயும் நீ மட்டும்தான் பெயில்..” என்றேன் கோபமாக.
உடனே எல்லா மாணவர்களும் கலகலவென்று சிரிக்க, நான் “சைலன்ஸ்..” என்று கத்த, வகுப்பறை மீண்டும் கப்சிப் என்றானது. ஆனால் நான் கேட்ட கேள்விக்கு சரண் பதில் ஏதும் சொல்லாமல், தலையைக் குனிந்துகொண்டு ஒன்றும் பேசாமல் நிற்க எனக்கு இன்னும் கோபம் அதிகமானது.
அதனால் “உடனே க்ளாஸ விட்டு வெளிய போ சரண்.. இனிமே நீ க்ளாஸ்க்குள்ள வரனும்ன்னா உன் அப்பா அம்மா யாரையாவது கூட்டிட்டு வரனும்..” என்று சொல்ல, சில வினாடிகள் தயங்கி நின்றவன் பின்னர் எதுவும் பேசாமல் வகுப்பை விட்டு வெளியே சென்றுவிட்டான்.
அன்று எனக்கு மனசே சரியில்லை. ஒரு பக்கம் என் கணவர் போனில் பேசி ஆசையை தூண்டிவிட்டதால் ஏற்பட்ட அரிப்பு. இன்னொரு பக்கம் சரணின் மேலிருந்த கடுப்பு. அதனால் காலையிலேயே மூன்று வகுப்புகள் எடுத்துவிட்டதால், இப்போது இந்த மூடில் வகுப்பேதும் எடுக்க வேண்டாம் என்று நினைத்து மாணவர்களுக்கு நான் காலையில் நடத்திய பாடத்தில் இருந்த முக்கியமான கேள்விகளை கொடுத்து படிக்க சொல்லிவிட்டு பேசாமல் என் நாற்காலியில் அமர்ந்துவிட்டேன்.
“கிர்ர்ர்ர்ர்..” என்று மணி அடித்ததும், அடுத்த ஆசிரியர் வகுப்புக்கு வர நான் அவரிடம் வகுப்பை ஒப்படைத்துவிட்டு Staff Room நோக்கி நடந்தேன்.
நான் Staff Room-க்குள் நுழையும்போது சிந்துஜா டீச்சர் போனில் யாரிடமோ சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும் சைலன்டாக எழுந்து, நைசாக பாத்ரூம் செல்வதுபோல சென்றுவிட்டாள். ஆனால் எனக்கு புரிந்துவிட்டது, சிந்துஜா டீச்சர் தன் கள்ளக் காதலன் யாரிடனோ கடலை போட்டுக்கொண்டிருக்கிறாள் என்று.
Staff Room-ல் சென்று அமர்ந்த நான் என் மொபைல் போனை எடுத்து பார்த்தேன். என் கணவர் வாட்ஸ்அப்பில் போட்டோ ஒன்றை அனுப்பியிருந்தார். அது என்னவென்று வாட்ஸ்அப்பைத் திறந்து பார்க்க, அவர் சொன்னபடியே என் போட்டோவில் அவர் கையடித்து ஊத்திய கஞ்சியை படம் பிடித்து அனுப்பியிருந்தார்.
அதற்கு கீழே “Wow.. You are my very very sexy wife..” என்று கமென்ட் வேறு போட்டிருந்தார். அதைப்பார்த்தும் என் உதட்டில் சிறு புன்னகை உதயமாக, என் கூதியிலும் நீர் வடிய ஆரம்பித்தது.
சட்டென்று என் கணவரின் சுன்னியை மனதுக்குள் கற்பனை செய்து பார்த்தேன். அந்த 7 இன்ச் கருநாகப்பாம்பு என் கண் முன்னே படம்எடுத்து ஆடுவது போன்ற காட்சிகள் என் மனக்கண்ணில் தோன்றியது. என் கூதி மேட்டிலும், குண்டி மேட்டிலும், தொப்புள் குழியிலும், வாயிலும் தன் விஷத்தைக் கக்கிய அந்த கருநாகம் இப்போது, என் கூதியும், குண்டியும், தொப்புளும், வாயும் கிடைக்காமல், என் கணவரின் கையினால் அடிக்கப்பட்டு, என் போட்டோ மேல் விஷத்தை கக்கிவிட்டு சோகமாக சுருண்டு படுத்திருப்பதை நினைத்து எனக்கு வருத்தமாக இருந்தது.
அதனால் உடனே என் கருஞ்சுன்னி கணவருக்கு “I miss your கருநாகம் புருசா.. உம்மா..” என்று மெசேஜ் செய்துவிட்டு, அவர் பதிலுக்காக காத்திருந்தேன். ஆனால் ஒரு மணி நேரமாகியும் அவரிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.
“சரி தூங்கிக்கொண்டிருப்பார் போல..” என்று எனக்கு நானே சமாதானம் சொல்லிக்கொண்டேன்.
அப்போது போனுடன் பாத்ரூம் போன சிந்துஜா டீச்சர் ஒரு மணி நேரம் கழித்து Staff Room-க்கு வந்தாள். வேகவேகமாக தனது ஹேன்ட்பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு, என்னிடம் “டீச்சர்.. ஒரு மணி நேரம் பர்மிஷன் போட்டிருக்கேன்.. நான் கிளம்புறேன்.. மஞ்சுளா டீச்சர் வந்தா இதைக் குடுத்திடுங்க..” என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு புத்தகத்தை என் கையில் கொடுத்து விட்டு கிளம்பினாள்.
ஸ்கூல் முடிய இன்னும் ஒரு மணி நேரமிருக்கையில் சிந்துஜா டீச்சர் எங்கே அவசரமாக போகிறாள் என்று எனக்கு புரிந்துபோனது. “அவள் கள்ளப் புருசன் எவனாவது அவளை வரச்சொல்லியிருப்பான்..” என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
“இந்த 40 வயசிலும் இவளுக்கு ஆசை அடங்கல போல..” என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்ட நான், ஆடி ஆடி செல்லும் அவளின் பூசணிக்காய் குண்டியை பார்த்தபடி, “இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல இவ திம்சுக்கட்டை உடம்பை எவன் அம்மணமா அணுவணுவா ரசித்து ருசிபாக்கப் போறானோ?” நினைத்தபோதே, மீண்டும் என் கூதிக்குள் ஊறல் எடுக்க ஆரம்பித்தது.
பேசாமல் பாத்ரூம் சென்று ஒரு தடவை விடல்போட்டு வருவோமா என்று கூட யோசித்தேன். ஆனால் 6 மணிக்கு நடக்கவிருக்கும் கச்சேரியை நினைத்து அதுவரை பொறுமைகாக்க வேண்டும் என்று என் கவனத்தை திசை திருப்ப, நோட்ஸ் எடுக்கும் வேலையில் மூழ்கிய எனக்கு நேரம் போனதே தெரியவில்லை.
சரியாக 5 மணிக்கு ஸ்கூல் முடிந்து மணியடித்தது. மஞ்சுளா டீச்சர் Staff Room-க்கு வந்ததும், சிந்துஜா டீச்சர் கொடுத்த புத்தகத்தை அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு, நான் அவசர அவசரமாக என் ஹேன்ட்பேக்கை எடுத்து தோளில் மாட்டியபடி பஸ் ஸ்டாப் நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தேன்.
அப்போது பள்ளி, கல்லூரி முடியும் நேரம் என்பதால் பஸ் கூட்டமாக இருந்தது. இருந்தாலும் 6 மணிக்குள் வீட்டுக்கு போக வேண்டும் என்பதால் கூட்ட நெரிசலை பொருட்படுத்தாமல் பஸ்ஸில் ஏறி நின்றேன்.
அப்போது கூட்டத்தில் யாருடைய கையோ அவ்வப்போது என் குண்டியை தடவிச் சென்றது. அது ஆணுடையதா இல்லை பெண்ணுடையதா? தெரியாமல் பட்டதா, இல்லை குண்டிமேல் வெறியாகி தடவுகிறார்களா என்று எதுவும் தெரியவில்லை. இருந்தாலும் ஒவ்வொரு முறையும் என் குண்டியில் அந்த கை பட்டு பட்டு விலகும்போதும் ஊறியிருந்த என் கூதியில், கரண்ட் ஷாக் அடிப்பதைப் போன்று இருந்தது. அந்த குண்டித் தடவலால், உணர்ச்சிகள் எனக்குள் ஊற்றெடுக்க, பஸ் என்றுகூட பார்க்காமல் என் சேலைக்குள் கை விட்டு கூதியைக் குடையவேண்டும் போலிருந்தது.
ஒருவழியாக இதுபோன்ற உரசல்களை சமாளித்து என் ஸ்டாப்பிங்கில் இறங்கினேன். அப்போது மணி 5.30 ஆகியிருந்தது.
நான் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி வீட்டை நோக்கி நடந்து போய்க்கொண்டிருக்க, வழியில் இருந்த ஒரு புரோட்டா கடைக்காரன், “உன்ன பெத்தவன் உன்ன பெத்தானா செஞ்சானா..” என்ற பாடலை கேட்டபடி இரண்டு கையாலும், புரோட்டாவுக்கு மாவு பிசைந்துகொண்டிருந்தான்.
என்னைப் பார்த்ததும் பாட்டின் சவுன்டைக் கூட்டி, ரொட்டில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்த என் உடலை மேலிருந்து கீழாக கிறக்கமாக ஒரு பார்வை பார்த்தபடியே, புரோட்டா மாவை அவன் உருட்டி உருட்டி பிசைகையில் “டீச்சர், உங்களை படுக்கப்போட்டு உங்க முலையையும் இப்படி பிசையிறேன்..” என்று “பாடி லாங்வேஜில்” சொல்வதைப் போல இருந்தது.
இருந்தாலும் நான் அவனை பார்த்தும் பார்க்காததும்போல என் வீட்டுக்கு சென்றேன். சாவியை எடுத்து கதைவைத் திறந்து நேரே பெட்ரூம் சென்று கட்டிலில் பொத்தென்று விழுந்தேன்.
“ச்சே.. அந்த புரோட்டா கடைக்காரன் தொல்லை தாங்க முடியலை.. தினமும் அப்படி இப்படின்னு எதாச்சும் பண்ணி என் புண்டையை பொங்க வைக்கிறானே..” என்று நினைத்துக்கொண்டே, எனது சேலையையும் பாவாடையையும் இடுப்புவரை தூக்கி என் பேன்டியைத் தொட்டுப் பார்க்க அது ஈரமாகி இருந்தது. மதியத்திலிருந்து ஏற்பட்ட அனுபவங்களால் என் கூதி ஒழுகியிருந்தது. மெதுவாக என் பேன்டிக்கு மேலாக என் கூதியை வருடிக்கொடுத்தேன். பின்னர் மெல்ல என் பேன்டியை விலக்கி என் கிளிட்டை விரல்களால் நசுக்கிவிட்டேன்.
அப்போது “அம்மாஆஆஆஆஆஆ..” என்று என்னையும் அறியாமல் ஒரு சுக முனகல். “இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான்டி உனக்கு இந்த நிலைமை? பேசாம அந்த புரோட்டா காரன்கூட.. சீசீசீ.. சீசீசீ.. வெட்கங்கெட்டவளே.. அரிப்புல உன் நெனப்பு எங்கலாம் போகுது? உனக்கிருக்கிற உடம்புக்கு ரோட்டுல வர்ரவன் போறவன் எல்லாம் கெறக்கத்தோடதான் பாப்பான். அதுக்காக அவனுக எல்லார் கூடவும் ஓத்துட முடியுமா?” என்று எனக்குள் நானே பேசி, என்னை நானே திட்டிக்கொண்டேன்.
அப்போது நான் செல்போனில் 6 மணிக்கு வைத்திருந்த அலாரம் ஒலித்தது. அதைக் கேட்டதும் “மணி 6 ஆகிடுச்சா? அச்சச்சோ!” என்றபடியே வேகவேகமாக எழுந்து என் லேப்டாப்பை ஆன் செய்துவிட்டு, பாத்ரூம் சென்று முகம் கழுவி ப்ரஸ்ஸாகி, அரங்கேற்றத்துக்கு தயாராக வந்தேன்.
அதற்குள் லேப்டாப் ஆன் ஆகியிருக்க, பேஸ்புக்கில் லாகின் செய்தேன். முலைகளை பிடித்து பிசைய வசதியாய் என் முந்தானையை சரிய விட்டுக்கொண்டு, பேஸ்புக்கில் லாகின் ஆனதும் எனது செல்ல மகனை தேட, அவன் அப்போது ஆன்லைனில் இல்லை.
“என்னது இது? வழக்கமா 6 மணிக்கெல்லாம் ஆன்லைன் வந்துடுவானே? இன்னைக்கு என்ன இன்னும் காணோம்..” என்று அவனுக்காக லேப்டாப் திரையை வெறித்து பார்த்தபடியே காத்திருந்தேன்.
அப்போது காலிங் பெல் ஒலிக்கும் சத்தம். “யாரா இருக்கும் இந்த நேரத்துல?” என்று யோசித்தபடியே லேப்டாப்பை மூடிவிட்டு, சரிந்து கிடந்த என் சேலை முந்தானையை சரி செய்தபடி சென்று கதவைத் திறக்க என் ஸ்டூடன்ட் சரணும், அவனுடன் ஒரு இளம் பெண்ணும் வந்திருந்தனர்.
என்னைப் பார்த்ததும் அந்த இளம்பெண் “வணக்கம் டீச்சர். நான் சரணோட அக்கா.. உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசனும்..” என்று தன்னை அறிமுகம் செய்துகொண்டாள்.
நான் “உள்ள வாங்க..” என்று அவர்களை உள்ளே அழைத்தேன். இருவரும் உள்ளே வர அவர்களை ஹாலில் உட்கார வைத்து “என்ன சரண், நான் உன்ன ஸ்கூலுக்குத்தானே உன் பேரன்ட்ஸ்ஸ கூட்டிட்டு வரச் சொன்னேன்.. நீ வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்திருக்க?” என்றேன்.
நான் கேட்டதற்கு சரண், வழக்கம்போல தன் அப்பாவி முகத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தான். அவன் அக்காதான் “டீச்சர்.. சரண் எல்லாத்தையும் எங்கிட்ட சொன்னான். அதான் உங்கள வீட்டுல வந்து பாக்கனும்ன்னு வந்திருக்கேன்..” என்று சொன்னவள் உடனே அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
நான் சரணின் அக்காவை ஆறுதல் சொல்லி சமாதானப்படுத்தினேன். பிறகு என்ன விஷயம் என்று கேட்க அவன் அக்கா என்னிடம் பேச ஆரம்பித்தாள்.
“டீச்சர், எங்களுக்கு அப்பா அம்மா இல்ல. யாரும் இல்லாத எங்கள எங்க தாய்மாமாதான் வளத்தாரு. அதுமட்டுமில்லாம என்னை அவரு பையனுக்கே கல்யாணம் பண்ணி வச்சாரு. எங்களுக்கு கல்யாணமாகி 3 வருசம் ஆச்சு. எங்களுக்கு ஒரு குழந்தை இருந்தாலும், நான் என் தம்பி சரணத்தான் என்னோட முதல் குழந்தையா நினைக்கிறேன். என்னோட மனச புருஞ்சிக்கிட்ட என்னோட ஹஸ்பன்டும், இவன ஒரு நல்ல படிப்பு படிக்கவச்சு நல்லவேளை வாங்கித்தரனும்ன்னு நினைக்கிறார். ஆனா இவன் பண்றத பாத்தாத்தான் எனக்கு அழுகையா வருது..” என்று சொல்லி மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தாள்.
Related
