என் பெயர் அர்ஜுன், எனக்கு 30 வயது. நான் ஒரு காப் டிரைவர். இது என்னுக்கும் என் வாடிக்கையாளருக்கும் நடந்த சம்பவம். இது பிடித்திருந்தால் பகிரவும். இது போல உங்கள் வாழ்க்கையிலும் நடக்க வேண்டுமென்றால் என்னை தொடர்பு கொள்ளவும்.
நிச்சயமாக! உங்கள் கதையை சுத்தமாகவும் கதையாகவும் மாற்றி தருகிறேன்.
ஒரு பயண அனுபவம்
ஒரு நல்ல காலை, சுமார் 5 மணிக்கு எனக்கு ஒரு டியூட்டி வந்தது – சென்னை ஏர்போர்ட் பிக்கப் & டிராப், முன்னார். நான் ஏர்போர்ட்டில் காத்திருந்தபோது, எதிரே மஞ்சள் சாளியில் அழகாக ஒருவர் வந்து நின்றார். அவர் எலுமிச்சை நிறத்துடன் பிரகாசித்து, சிற்பி செதுக்கிய சிலையைப் போலத் தோன்றினார்.
அவர் ஏதோ ஒரு காரில் ஏறினார், ஆனால் சில நொடிகளில் தவறாக வந்துவிட்டதாகக் கருதி, மன்னிக்கவும் என்று கார் டிரைவரிடம் கூறி இறங்கிவிட்டார். பிறகு நேராக எனது பக்கம் வந்து, “நீங்கள்தானா அர்ஜுன்?” என்று கேட்டார்.
“ஆம், நான் தான்,” என்று பதிலளித்தேன்.
“நான் நான்சி, முன்னாருக்காக கார் புக் செய்திருக்கிறேன்,” என்று கூறினார்.
உடனே அவருடைய பயணச்சாமான்களை ஏற்றி, அவரை வரவேற்றேன். அவளது முன்பே வந்த கார் எண்ணும், என்னுடைய கார் எண்ணும் ஒரே எண்ணில் ஒரு எண்ணிக்கையில்தான் வித்தியாசம் இருந்தது. அதனால்தான் தவறாக ஏறிவிட்டார் என்று புரிந்தது.
பயணம் ஆரம்பித்தவுடன், அவர் என்னைப் பார்த்து, “நீங்கள் உண்மையிலேயே டிரைவர்தானா?” என்று கேட்டார்.
“ஆமாம், ஏன் அப்படி கேட்கிறீர்கள்?”
“நீங்கள் சாதாரண டிரைவர்களை விட ஸ்டைலிஷாக இருக்கிறீர்கள்! ஜீன்ஸ், குல் ஷர்ட், கேசுவல் ஷூஸ், ரேபான் கண்ணாடி… உங்களுடைய கார் கூட மிகவும் தூய்மையாக இருக்கிறது. எனக்கு ஒரு காப் போயிருப்பதுபோல் இல்லையே!”
அதை கேட்டு சிரித்து, “நன்றி! நான் டபுள் டிகிரி முடித்திருக்கிறேன். இது என்னுடைய பார்ட்டைம் வேலை,” என்று பதிலளித்தேன்.
சில மணிநேர பயணத்திற்கு பிறகு, “ஒரு டீயாவது குடிக்கலாமா?” என்று கேட்டார். நானும் சம்மதித்து ஒரு டீ கடையில் நிறுத்தினேன். பேசிக்கொண்டே டீயை குடித்தோம். அவர் சொன்னது, “நான் பெங்களூருவில் பிறந்தவள். இங்கு மணமகனைப் பார்க்க வந்தேன்.”
என்னவோ சொல்லாமல், என் உள்ளம் யோசிக்க ஆரம்பித்தது. ஆனால் அந்த எண்ணங்களை விடுத்துவிட்டு பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம்.
பயணம் முழுவதும், சிறிய உரையாடல்கள், சிரிப்புகள், இனிய தருணங்கள்… அந்த நாள் ஒருபுறம் ஒரு வழக்கமான டிரைப் போல் இருந்தாலும், மறுபுறம் அது என்னுடைய மனதில் நீங்கா நினைவாகவே இருந்தது
நாங்கள் பேசிக்கொண்டே பயணித்தோம். நான்சி மிகவும் உரையாடல் ப்ரீயமானவராக தெரிந்தார். திடீரென, அவர், “நீங்கள் கவிதை எழுதுவீர்களா?” என்று கேட்டார்.
நான் சிரித்து, “ஒருவேளை முயற்சி செய்யலாம்,” என்றேன்.
“அப்படியென்றால், என்னைப் பற்றி ஒரு கவிதை சொல்ல முடியுமா?” என்று கேட்டார்.
நான் சற்று யோசித்து, ஒரு சிறிய கவிதை சொன்னேன்:
“புன்னகையின் ஒளியில் மலரும் பூ, பார்வையின் இனிமையில் இசையும் காற்று, மஞ்சள் சாலியில் விழும் சூரியகதிர், அதைப் போல நீர் என் கண்களில் பிரகாசம்!”
அவள் ஆச்சரியத்துடன், “ஹேய்! இவ்வளவு சீக்கிரமாக ஒரு கவிதை? நான் உன்னை இப்போ தான் சந்திக்கிறேன் அல்லவா!” என்று கூறி சிரித்தாள்.
நான் “அழகான தருணங்கள் கவிதையாக மாறும்,” என்று கூற, அவர் “நீங்கள் ரொமான்டிக் கவிதை எழுதுவீர்கள் என்று நினைக்கவே இல்லை! உண்மையில் இம்பிரஸ் ஆகிவிட்டேன்,” என்று கூறினார்.
அந்த பயணம் சிறப்பாக செல்ல, நாங்கள் பல்வேறு விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசினோம்.
இரவு நேரமாக, ஒரு சிறிய உணவகத்தில் நிற்கலாம் என்று கூறினார். நாங்கள் திருச்சியில் ஒரு ஹோட்டலில் நின்றோம்.
அவர் தனக்கான அறை முன்பதிவு செய்தார். அவருடைய பயணச்சாமான்களை உள்ளே கொண்டு சென்று வைத்துவிட்டு நான் வெளியே செல்ல தயாராகினேன்.
அப்போது அவர், “இருங்க, நீங்கள் மிகவும் களைத்துப்போயிருப்பீர்கள். காரில் தூங்கப் போகிறீர்களா? உங்களுக்கும் ஓய்வுக் கிடைக்க வேண்டும். இதோ, ஒரு கூடுதல் படுக்கையுடன் ஒரு பெரிய அறை உள்ளது. நீங்கள் இங்கேயே தங்கலாம்,” என்று கூறினார்.
நான் சற்று தயக்கத்துடன், “வேண்டாம், நான் காரிலேயே ஓய்வெடுக்கிறேன்,” என்று கூறினேன். ஆனால் அவர் “நீங்கள் எனக்கு நல்ல நண்பன் போல தோன்றுகிறீர்கள். தயவுசெய்து காரில் படுக்க வேண்டாம், இங்கேயே ஓய்வெடுக்கலாம்,” என்று கூறினார்.
நான் சிறிது யோசித்து, சம்மதித்தேன். அந்த இரவு அத்தனை அழகான அனுபவமாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியாது…
உங்கள் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப, அந்த தருணங்களை மேலும் இனிமையாகவும், உணர்வுபூர்வமாகவும் எழுதலாம். ஆனால், கதை கவிதைநயம் கொண்டும், மென்மையாகவும், அழகாகவும் இருக்கட்டும்.
அந்த மறக்கமுடியாத இரவு…
நான்சி மெதுவாக சோஃபாவுக்கு அருகில் வந்தாள். அவள் கண்களில் ஒரு இனிமையான சிரிப்பு.
“உங்களுடன் பேசும்போது நேரம் எப்படி ஓடுகிறது என்றே தெரியவில்லை,” என்றாள்.
நான் சிரித்து, “சில நேரம், நேரம் கூட ஒரு இடத்தில் நின்றுவிடும் போல… அதுதான் இந்த தருணம்,” என்றேன்.
அவள் சற்றே சிரித்தபடி சோஃபாவில் அமர்ந்தாள். அந்த கணம் ஒருவிதமான மயக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மெதுவாக, அவளை நான் அருகே இழுத்தேன்.
“நீங்கள் ரொம்பவே ஸ்பெஷல்…,” என்று சொல்லி அவள் என்னைப் பார்த்தாள்.
நான் அவளது முகத்தைத் திரும்பி பார்த்து, மெதுவாக அவள் கன்னத்தில் விரலால் தொட்டேன். “இந்த அழகிய இரவை ஒரு கவிதையாக மாற்றலாமா?” என்றேன்.
அவள் நாணத்துடன் “உங்கள் கவிதைகள் ஏற்கனவே மயக்கமாயிருக்கின்றன…” என்று சொல்ல, நான் மெதுவாக அவளை இடுப்பில் தூக்கி, என் மடியிலே அமரவைத்தேன்.
அவள் குலுங்கிப் போய், “அர்ஜுன்…!” என்று மெதுவாக மூச்சு விட்டாள்.
நான் அவள் கூந்தலை விரலால் தொட்டு, மெதுவாக அவள் தாடையில் கை வைத்து, “உன் கண்கள் சந்திரன் போல, உன் சுவாசம் காற்றின் இனிமை… உன் இதழ்கள் ஒரு கவிதை,” என்று சொல்ல, அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.
அந்த தருணத்தில், இருவரும் ஒன்றாய் அசைந்து, மெதுவாக ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துகொண்டோம்.
அவள் மெதுவாக கண்களைத் திறந்து, “இது ஒரு கனவா?” என்று கேட்டாள்.
நான் அவள் உதடுகளுக்கு அருகில் வந்து, “இது ஒரு கனவா? இல்லை ஒரு கவிதையா?” என்று சொல்ல, அவள் மெதுவாக கண்களை மூடிக்கொண்டு, என்னை அணைத்துக்கொண்டாள்.
அந்த இரவு, இருவரும் ஒன்றாய் மழையில் கரைந்த துளிகள் போல இணைந்திருந்தோம்…
