நான் விக்ரம் வயது 22 நான் parapsychology படித்து விட்டு அதனை பற்றி மேலும் தெரிந்து கொள்ள ஒரு ஆய்வை திட்டமிட்டு கொண்டிருக்கின்றேன். நான் சென்னையில் இருந்து வெளியே ஒரு தனி பகுதியில் எங்கள் வீடு அமைந்திருக்கும். இந்த கதையின் நாயகி எனது பக்கத்து வீட்டு பெண்.
சில நாட்களாக பூட்டி கிடந்த வீட்டை இப்போது ஒரு ஹஸ்ட்டலாக மாற்றினார் ஆனால் இப்போது விடுமுறை காரணமாக யாரும் இல்லை. அங்கு ஒரே ஒரு பெண் மட்டும் தான் இருக்கிறால்.
அவள் பெயர் சங்கீதா அவள் பார்ப்பதற்க்கு நடிகை பூஜா ஹேக்டே போன்று இருப்பால் அவள் என்னிடம் அடிக்கடி வந்து அவள் அறையில் இருந்து வினே தமாக சத்தம் வருது என்று கூறி கொண்டு இருப்பால் . அவள் என்னிடம் விளையாடுகின்றார் என்று நினைத்து அவ்வளவாக கண்டு கொள்ளவில்லை.
நான் தினமும் காலை எழுந்து வாக்கிங் செல்வது வழக்கம். சில நேரம் அவளும் என்னுடன் சேர்ந்து வருவால் அப்படித்தான் அன்று காலை நான் வெளியே செல்ல அவளும் என்னுடன் வருவதாக கூறினாள்.
அவள் என்னிடம் அவள் அறையில் யாரே இருப்பதாகவும் என்னை வந்து பார்க்கும்படி கூறினால் நானும் பிறகு பார்ப்போம் என்று அவளைக் கூட்டி கொண்டு வந்து வீட்டில் விட்டு நான் சாப்பிட சென்று விட்டேன். நான் பொதுவாக இரவில் மொட்டை பாடியில் உறங்குவது பலக்கம் அன்று அவளும் பயந்து இருக்க என்னுடன் சேர்ந்து உறங்குவாதாக என் அறைக்கு வந்து விட்டலால் அவள் புலுக்கமாக இருக்கு பேனை போட சொன்னால்.
நான் அவளிடம் பேன் ஓடாது வேண்டும் என்றால் மேலே சென்று படுத்து கொள்ளலாம் என்று கூறினேன். ஆனால் வேண்டாம் இங்கேயே இருவரும் உறங்கலாம் எனக் கூறினால் அவள் நைட் டெரஸ் அணிந்து இருந்தால் அது மெல்லிதாக அவள் உடலுடன் ஒட்டி இருந்தது நாங்கள் இருவரும் தூங்கசென்றோம்.
நாங்கள் இருவரும் மெதுவாக கண்களை முடி தூங்கசென்றோம் . தூக்கத்தில் அவள் என் மீது கை போட்டால் நான் தூக்கம் கலைந்து எழுந்து பார்க்க அவள் தூக்கத்தில் இருப்பது போல் தேன்றியது.
சங்கீதா என் அருகில் இருந்தாள். அவள் சற்றே அசைந்தவுடன் அவள் மென்மையான கை என் மார்பில் பட்டது. **என் இதயம் துடிக்கத் தொடங்கியது.** தூக்கம் வந்தாலும், என் மனம் முழுவதுமாக விழித்திருக்க தொடங்கியது.
அவளுக்கு உண்மையாகவே பயமா? இல்லையெனில், **என்னுடன் நேரம் செலவிட விரும்பி இதை செய்கிரால?
அவள் நிம்மதியாக தூங்குகிறாள் போல் இருந்தாலும், அவளது பருகும் மூச்சின் லயத்தில் சிறிய மாற்றம் இருந்தது. **அவளுக்கு உண்மையில் தூக்கமா? இல்லை, அவள் விழித்திருந்தே என்னை உணர்கிறாளா?**
“சங்கீதா…” மெதுவாக அழைத்தேன்.
அவள் மெல்ல கண்களைத் திறந்து பார்த்தாள். அந்த இருட்டில் கூட அவளது கண்கள் மிகவும் அழகாக பிரகாசித்தன.
“உனக்கு இன்னும் பயமா?”
அவள் மெதுவாக தலை ஆட்டினாள். **”நான் இங்கேயே இருக்கிறேன், பயப்பட வேண்டாம்.”**
அவள் மெல்ல என் அருகே நெருங்கினாள். **அவளது உடல் என் மீது ஒட்டியது.** என் இதயம் மேலும் வேகமாக துடிக்கத் தொடங்கியது. அவளுக்கும் என் இதயத்துடிப்பும் கேட்டது போல.
“நாம இப்படியே இருக்கலாமா”
அவளது வார்த்தைகள் என் மனதை சற்றே அதிரவைத்தது. **அவளது கண்களில் தளர்வு, நம்பிக்கை, இன்னும் ஏதோ ஒரே நேரத்தில் தெரிந்தது.**
நான் மெதுவாக அவளை அருகே கட்டிக்கொண்டேன். அவள் உடம்பின் மிருதுவான சுவாசம் என் கழுத்தில் தொட்டது. அந்த தருணம் பூரண அமைதியாக இருந்தாலும், **என் உள்ளத்தில் ஓர் புயல் எழுந்தது.** **அந்த இரவு…**
சங்கீதா என் அருகே இருப்பது, அவள் மூச்சின் சூடான சுவாசம் என் கழுத்தில் படுவது, அவளது மென்மையான உடல் என்னை ஒட்டுவது—**அந்த தருணம் எதையோ சொல்ல வந்தது.**
நான் மெதுவாக அவளை அணைத்தபோது, அவள் இன்னும் எனக்கு அருகே நெருங்கினாள். **அவளது இதயத்துடிப்பு என் மார்பில் கேட்டது.**
“நீங்க மட்டும் இருந்தால், எனக்கு பயமே இருக்காது…” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.
அவளது குரலில் ஏதோ தனி நெகிழ்ச்சி இருந்தது. **அவள் உண்மையில் பயந்து இருக்கிறாளா? அல்லது, அவள் இதை உணர்வுகளுக்கான ஓர் بہானையாக பயன்படுத்துகிறாளா?**
“நீ safe-ஆ இருக்கணும். அதான் முக்கியம்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே அவளது தலைமுடியில் கை வைத்து தடவினேன்.
அவள் மெல்ல தலை தூக்கி என் கண்களை நேராக பார்த்தாள். **அந்த இருட்டில் கூட அவளது கண்கள் பிரகாசித்தன.**
அவள் புன்னகை செய்தாள். **மெல்லிய, ஆனால் என் இதயத்தைக் கொள்ளை கொள்ளும் ஒரு புன்னகை.**
அவள் கண்களை எப்படியும் விலக்க முடியாத அளவிற்கு, அவள் என் முகத்திற்கு அருகே வந்தாள். அவளது நாசியின் மூச்சு என் உசிரை தொட்டது. **அந்த சில விநாடிகள், நேரம் நின்றது போலிருந்தது.**
“நீ… உனக்கே தெரியாது, நம்மள பாத்தா என்ன மாதிரி இருக்கும்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.
“என்ன மாதிரி இருக்கும்?”
அவள் சிரித்தாள். **”நீ எதுவும் நினைக்கலையா?”**
அவள் மெதுவாக அவளது விரலால் என் கழுத்தை தொட, **ஒரே ஒரு நொடிக்கு கூட எனக்குத் தன்னடக்கம் இருக்கவில்லை.**
அவள் மெல்ல என் தோளில் தலை வைத்து கண்களை மூடியாள். **அந்த நேரம், என் உள்ளத்தில் ஓர் உணர்வு எழுந்தது.**
அவளை விட முடியாத உணர்வு. **இந்த உணர்வுக்கு பெயர் காதலா? இல்லை, அது அவள் மீது என்னை ஈர்க்கும் ஒர் வித சக்தியா?**
நான் இப்போது மெதுவாக என் கையை எடுத்து அவள் புண்டையில் வைத்து தடவினேன் அவள் என் சுண்னியை மெது மெதுவாக பிடித்து குழுக்க தெடங்கினால் அவள் உடல் பால் என் உதட்டில் முத்தமிட தொடங்கினால். என்னால் அதற்க்கு மேல் பொருக்க முடியாமல் அவள் உடையை கிழித்து விட்டேன்.
அவள் முலையை பிடித்து சப்பினேன் அவளும் என் சுண்ணிய கையில பிடிச்சு ஆட்ட்ட தொடங்கினால் ஸ் ஆ ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்…. ஆ ஆ ஆ ஆ ஆ ஸ்ஸ்ஸ் என்று முனங்க தொடங்கினால். நான் மெதுவாக அவள் புண்டையை நோக்கி நகர்ந்து அதில் வை வைத்து நக்க தொடங்கினேன்.
அவள் முனங்கள் சத்தம் அதிகமாக தொடங்கியது . அவள் என் தலையை பிடித்து தன் புண்டை அழுத்திய படி கத்த ஆரமபித்தால் சில நொடிகளில் புண்டை ரசம் பீச்சி அடித்தது. நான் மெதுவாக என் சுன்னியை பிடித்து அவள் புண்டைக்குள் விட்டு வெளியேஎடுத்து ஒக்க ஆரம்பித்தான் கிட்டதட்ட அரை மணி நேரமாக அவள் சுகம் தாங்காமல் கத்தி கொண்டிருந்தால் “டேய் ஆ சீக்கிரம் உள்ள விடுடா “என்று கத்த ஆரம்பித்தால்,
நானும் கத்தி கொண்டே என் கஞ்சியை அவள் கூதிக்குள் விட்டு மெதுவா அவள் பக்கத்தில் படுத்தேன். எனக்கு எதே தவறாக செய்து விட்டதாக தோன்றியது. ஆனால் அவள் பார்க்க மகிழ்ச்சியாக இருந்தால். அவள் என் மார்பின் மீது படுத்து தூங்கினால்.
**அடுத்த நாள் காலை…**
காலை வெளிச்சம் மெதுவாக அறையை நிரப்பும் பொழுது, என் கண்கள் திறந்ததும், சங்கீதா அமைதியான அண்மையுடன் என்னுடைய அருகில் படுத்திருந்தாள். அவளது தலைமுடியின் நறுமணம் மற்றும் அந்த நியூர்த்தியான காலை ஒளி, என் உள்ளத்தை ஒரு மென்மையான உற்சாகத்தால் நிரப்பியது.
அவள் மெதுவாக கண்களை திறந்து, சாந்தியான புன்னகையுடன் என்னைக் காண்பித்தாள்.
“நீ ஒரு கனவு மாதிரி இருக்க…” என்றேன் நான்.
அவள் சாந்தியுடன் பதிலளித்தாள், “நீ தான் அந்த கனவு…”
அவள் மெதுவாக என் மார்பின் அருகே வந்து, “இன்னும் சிறிது நேரம் இப்படியே இருக்கலாமா?” என்றாள்.
நான் அவளது முடியை மெதுவாக தடவினேன், “எல்லா நேரமும் இப்படியே இருக்கலாம்…” எனக் கூறினேன்.
அந்த வீட்டு மர்மம், அவளது பயம், என் parapsychology ஆர்வம்—எல்லாமே மறந்தேன்.
அந்த தருணத்தில், நாங்கள் இருவரும் மட்டுமே இருந்தோம்.
அவள் என் மார்பில் , அமைதியாக மூச்சை இழுத்து விட்டாள். அந்த காற்றின் சூடும் அவளின் உணர்வுகளும் ஒன்றாக கலந்தது. நாங்கள் யாரும் ஒன்றும் பேசவில்லை. ஆனால் அந்த அமைதி கூட எதையோ சொல்ல வந்தது.
சங்கீதா மெதுவாக தலை தூக்கி, கண்களை நேராக என் மீது வைத்து, ஒரு சிறிய புன்னகையுடன் என்னைப் பார்த்தாள்.
“என்ன?” என்றேன்.
“இவ்வளவு நேரம் எதுவும் பேசலியே?” அவள் கேட்டாள்.
நான் சிரித்தேன். “நீயும் பேசலியே?”
அவள் சிரித்தாள். அந்த சிரிப்பு கூட என் மனதை தொட்டது.
அவள் மெதுவாக படுக்கையில் இருந்து எழுந்தாள். அவள் உடை மெதுவாக வழுக்கி கீழே சரிய, அவளது உருண்ட முலைகளை கண்டேன்.
“என்ன பார்க்கிற?” அவள் தன் கூந்தலை பின்னால் முடிந்து தள்ளிக்கொண்டு கேட்டாள்.
“எதுவும் இல்லை… உன்னையே பார்த்தேன்,” என்றேன்.
“நீயும் கிச்சனுக்கு வா… காபி போடுவைக்கிறேன்,” என்று சொல்லிவிட்டு, அவள் அறையை விட்டு வெளியில் சென்றாள்.
அவள் சென்றதும், நேற்று இரவு நடந்ததை நினைத்தேன்.
அது ஒரு கனவா? இல்லை, உண்மையா?
சங்கீதா… அவள் இப்போது என்னவாக மாறினாள்? ஒரு தோழியா? காதலியா? அல்லது அதற்கு அதிகமாகா?
இந்த கேள்விகளுக்குப் பதில் தேடத் தேவையில்லை… ஏனெனில் அந்த பதில் அவளது கண்களில் இருந்தது.
நான் மெதுவாக எழுந்து, அவளுக்கு பின்னால் சென்றேன்… இந்த காலை, நேற்றைய இரவை விட இனிமையாக இருக்கும் போலிருந்தது.
நான் மெதுவாக எழுந்து, என் சட்டையை அணிந்து, சங்கீதாவை தேடி சென்றேன். கிச்சனில் அவள் நீண்ட முடியை பின்னால் கட்டிக்கொண்டு, காபி போட்டு கொண்டிருந்தாள். அவள் ஓரமாக நின்று காபி கிளறும் அந்த தோற்றமே, எனக்கு அவளின் அருகில் இன்னும் செல்ல வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை அதிகரித்தது.
“நல்ல வாசனை வருது…” என்றேன்.
அவள் திரும்பி என்னைப் பார்த்து, கூர்மையான பார்வையுடன், “காபியா? இல்ல வேற ஏதாச்சும்?” என்று கேட்டாள்.
நான் சிரித்தேன். “இரண்டுமே…”
அவள் வேகமாக ஒரு ப்ளேட்டில் பிஸ்கட் வைத்து, இரண்டு காபி கோப்பைகளை எடுத்தாள். பிறகு சமையலறையில் இருந்த ஒரு சிறிய மேசையை நோக்கி சென்றாள்.
“இங்க வந்து உட்கார்,” என்றாள், எதையும் சொல்லாததுபோல் இயல்பாக அழைத்து.
நான் அவளுக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்தேன். அவளுக்கு நேற்றிரவு நடந்ததிலே எந்த தயக்கமும் இல்லையா?
“நேத்து நம்ம… அதுவும்… சரி, அப்படியே இருக்கட்டும்,” என சொல்ல முயன்றேன்.
அவள் ஒரு கணம் என்னைப் பார்த்துக்கொண்டு, புன்னகை செய்தாள்.
“நீ சொல்ல போரணு எனக்குத் தெரியும்,” என்றாள்.
“அது… சங்கீதா…”
“பொறுக்க முடியலையா?” அவள் வேடிக்கையாக கேட்டாள்.
நான் அவளைப் பார்த்தேன். அவள் என்னைப் பார்த்தாள். அந்த கண்களில் சந்தேகமோ, தயக்கமோ இல்லை.
அவள் காபி குடித்துவிட்டு, கோப்பையை மேசையில் வைத்தாள். பிறகு, அவளது மென்மையான விரல்கள் என் கையை தொட்டன.
“நீ என்ன நினைத்தாலும் சரி, ஆனா… நீ என் அருகில் இருந்தாலே போதும்,” அவள் மெதுவாக சொன்னாள்.
அந்த நொடியிலே ஏதோ மாற்றம் ஏற்பட்டது.
நான் மெதுவாக அவளது கையை பிடித்தேன். அவள் விரல்களை என் விரல்களால் மெதுவாக பற்றிக்கொண்டேன். அவள் சொற்களால் வெளிப்படுத்திய உணர்வை, நான் என் செயலால் பதிலளித்தேன்.
சங்கீதா மெதுவாக, ஒரு நிமிடம் என்னைப் பார்த்தாள். பின்னர், அவளது தலை என் தோளில் சாய்ந்தது.
நாங்கள் இருவரும் அந்த அமைதியை மட்டுமே பகிர்ந்து கொண்டோம். ஒரு வார்த்தையும் தேவையில்லை.
குறிப்பு:
இந்த கதையை தொடர்ந்து எழுத வேண்டுமா என்று நீங்கதான் கூற வேண்டும். இது தொடர் திகழ் கதையாக இருக்கும்.
இது பற்றி கருத்து தெரிவிக்க இது ஒரு முற்றிலும் திகிழ்நிறைந்த கதை ஆகும். இது ஒரு சிறிய தொடரக வெளியிட ஆசை இதன் ரெஸ்பான்சை வைத்தே உறுதி செய்ய இயலும். மேலும் தகவல் மற்றும் கருத்திற்க்கு
[email protected]
கூகுள் சேட்டில் தொடர்பு கொள்ளவும்